Í ríki næturblámans

Ég fór á óvenju margmenna opnun um miðjan janúar í Gerðarsafni – þar sem hleypa þurfti fólki inn í hollum. Oft náði maður því aðeins rétt að grilla í listaverkin.
    Seinna var mér sagt að þúsund boðsgestir hefðu mætt á opnunina. Í og með auðvitað til að sýna sig og sjá aðra eftir allt jóla- og áramótastússið. Eftir allt átið. Fjölskylduboðin. Alla eyðsluna. Sjálf var ég þar alls engin undantekning.
    Að öðrum Indígóverkum ólöstuðum, áttu fangaverk Sigríðar Ólafsdóttur hug minn allan á opnuninni, en Portret-myndir hennar af föngum á Litla Hrauni er forvitnilegt að skoða í tengslum við eldri málverk hennar og útsaumsmyndir af fjölskyldum. Ein til dæmis aðeins af móður og dóttur. Önnur af karlmanni með tvær stelpur og kött. Og enn önnur af dæmigerðri vísitölufjölskyldu. Sigríður mætti þá heim til hinna ýmsu tegunda af fjölskyldum og tók af þeim ljósmyndir sem hún síðan málaði. Sama var uppi á teningnum í nýju verkunum, hún mætti á staðinn – á Litla Hraun. Tók ljósmyndir. Og vann síðan út frá þeim dúkristur. Andlitsmyndir af föngum. Nauðgurum. Þjófum. Morðingjum.
    Ég var sem sagt ein af þessum þúsund sem langaði að berja augum Indígóþema Gullpensilsins – lit næturdrauma – líkt og Sigurður Árni Sigurðsson, einn af meðlimum Gullpensilsins, talaði um í blaðaviðtali. Mér varð þá ósjálfrátt hugsað til listamannsins Yves Klein þegar hann sýndi sínar frægu, fagurbláu myndir og vildi að liturinn smitaðist yfir til áhorfenda. Allt átti að verða blátt.
    Á Indígósýningunni  er að finna verk eftir Kristínu Gunnlaugsdóttur, Helga Þorgils Friðjónsson og  Daða Guðbjörnsson. Blóm máluð með Indigo-lit er framlag Eggerts Pétussonar til sýningarinnar og Birgir Snæbjörn Birgisson sýnir fölmálaða hjúkrunarkonubúninga. Á sýningunni eru stílhrein verk eftir þá Sigurð Árna Sigurðsson og Sigtrygg Bjarna Baldvinsson. Og á henni gefur einnig að líta myndir eftir þá JBK Ransu og dúkkumálarannn Jóhann Ludwig Torfason.
    Var fólk ef til vill mætt þarna í ársbyrjun til að kaupa Indígóverk? Og hvaða verk skyldu þá helst hafa freistað? Er hugsanlegt að einhver hafi til dæmis fallið fyrir óþekktum fanga til að hafa uppi á vegg – yfir sófa?

    Litur næturdrauma. Indígóblámi og prúðbúnir boðsgestir. Snýst myndlist ekki fyrst og síðast um innihald? Hafði Indígóbláminn ef til vill náð að smitast yfir á gestina?.

    Allt tekur vissulega enda. Smátt og smátt líður á opnunardaga. Tómum rauðvíns- og hvítvínsglösum fjölgar. Listaverkin verða sýnilegri. Dagsbirtan úti fyrir hefur vaktaskipti við skammdegið, brátt er það næturbláminn einn – sem umlykur okkur öll.

Athugasemdir

[Halldór Baldursson, 26.1.2007 kl. 21:16]

Flott start, hlakka til að heyra meira.