Edith Södergran

TILVITNUN DAGSINS - Ég er ekki kona. Ég er hvorugkyns.

 

HELD mikið upp á skáldkonuna Edith Södergran. Las ljóð hennar sem unglingur en þá náðu þau ekki að hreyfa við mér. Langar að nýta bloggið sem lítinn kistil með tilvitnunum, textabrotum og myndum - til að deila með öðrum þegar ég hef tíma.

Safna ljóðabókum og af því ég er nýflutt (nokkurnveginn) frá Spáni, er ég nýbúin að raða þeim í stafrófsröð. Mikil framför. Ari Jósefsson og Andri Snær kúra sáttir hlið við hlið og starta safninu. Vinur minn, ljóðskáldið Guttesen, skammaði mig einu sinni smávegis fyrir bókaóreiðu en var mun sáttari við mig þegar hann heimsótti mig á dögunum. 

Svona er upphaf ljóðsins Vierge Moderne eftir finnsk-sænsku skáldkonuna Edith Södergran í þýðingu Njarðar P. Njarðvík:

,,Ég er ekki kona. Ég er hvorugkyns. Ég er krakki, skjaldsveinn, djarfleg ákvörðun, ég er hlæjandi geisli frá skarlats sól. "

Og Edith lætur einnig þessi andríku og kraftmiklu orð falla:

 ,,Ég er hvísl blóðsins í eyra karlmanns, ég er sótthiti sálar -  holdsins þrá og afneitun, ég vísa leið til nýrra paradísa."  

 

 

TILVITNUN DAGSINS

VONANDI skemmtiði ykkur vel! Þeir hjá Glitni, þeir hjá Kaupþingi og svo framvegis ...Heyrir maður þetta ekki alltof oft? Þeir er alltof oft notað í stað þess að segja einfaldlega  þau. Leiður ávani?! Við erum öllsömul menn - öllsömul mannleg og eitt og annað í uppeldi okkar, ýmiskonar dularfullur ávani er okkur sinkt og heilagt til trafala.

TILVITNUN dagsins hjá mér er í Sönginn um sjálfan mig eftir Walt Whitman, sem Sigurður A. Magnússon þýddi prýðisvel. Á einum stað segir Whitman: ,,Ég er skáld kvenna jafnt og karla.Og segi að göfugt sé að vera kona ekki síður en karl. Og segi að ekkert sé móðerni æðra." 

Whitman segist dýrka skuggsælar syllur og hvíldarstaði. Og þá eru þessi orð hans mér ekki síður eftirminnileg:  

      ,,Morgunkyrrð við gluggann minn veitir mér meiri fullnægju en háspeki bóka."

 

 

ENGIN UPPGERÐARHÓGVÆRÐ - LAY LOW AÐ SJÁLFSÖGÐU VINSÆLUST

Ég horði á afhendingu íslensku tónlistarverðlaunanna. Og ég tek heilshugar undir orð Ásgerðar Júníusdóttur söngkonu sem sagði í sjónkanum í gærkvöldi, þegar rætt var við  tilnefnda listamenn, eitthvað á þá leið: að það væri alltaf gaman að fylgjast með konum sem væru að semja sína eigin tónlist og sjá þær standa með sínu.

Ég dansaði einu sinni við Lay Low/ Lovísu á Sirkus og við töluðum um Sri Lanka og textagerð. Frábærlega spennnandi listamaður. Hógværðin er ekta. Engin uppgerðarhógværð einsog skáldið Dagur Sigurðarson talaði oft um að væri einkenni á Íslendingum!

Hver kannast við þennan dreng?

Síðasti leikur

 

 

Síðasti séns - síðasti sýningardagur!

Hvet þá sem ekki hafa farið á sýningarnar í ASÍ að láta af því verða - í dag!!!

Sýningum Jóhanns Ludwigs Torfasonar og Hlyns Helgasonar lýkur sem sagt í dag.

Kær kveðja, Margrét Lóa;)

 

Í ríki næturblámans

Ég fór á óvenju margmenna opnun um miðjan janúar í Gerðarsafni – þar sem hleypa þurfti fólki inn í hollum. Oft náði maður því aðeins rétt að grilla í listaverkin.
    Seinna var mér sagt að þúsund boðsgestir hefðu mætt á opnunina. Í og með auðvitað til að sýna sig og sjá aðra eftir allt jóla- og áramótastússið. Eftir allt átið. Fjölskylduboðin. Alla eyðsluna. Sjálf var ég þar alls engin undantekning.
    Að öðrum Indígóverkum ólöstuðum, áttu fangaverk Sigríðar Ólafsdóttur hug minn allan á opnuninni, en Portret-myndir hennar af föngum á Litla Hrauni er forvitnilegt að skoða í tengslum við eldri málverk hennar og útsaumsmyndir af fjölskyldum. Ein til dæmis aðeins af móður og dóttur. Önnur af karlmanni með tvær stelpur og kött. Og enn önnur af dæmigerðri vísitölufjölskyldu. Sigríður mætti þá heim til hinna ýmsu tegunda af fjölskyldum og tók af þeim ljósmyndir sem hún síðan málaði. Sama var uppi á teningnum í nýju verkunum, hún mætti á staðinn – á Litla Hraun. Tók ljósmyndir. Og vann síðan út frá þeim dúkristur. Andlitsmyndir af föngum. Nauðgurum. Þjófum. Morðingjum.
    Ég var sem sagt ein af þessum þúsund sem langaði að berja augum Indígóþema Gullpensilsins – lit næturdrauma – líkt og Sigurður Árni Sigurðsson, einn af meðlimum Gullpensilsins, talaði um í blaðaviðtali. Mér varð þá ósjálfrátt hugsað til listamannsins Yves Klein þegar hann sýndi sínar frægu, fagurbláu myndir og vildi að liturinn smitaðist yfir til áhorfenda. Allt átti að verða blátt.
    Á Indígósýningunni  er að finna verk eftir Kristínu Gunnlaugsdóttur, Helga Þorgils Friðjónsson og  Daða Guðbjörnsson. Blóm máluð með Indigo-lit er framlag Eggerts Pétussonar til sýningarinnar og Birgir Snæbjörn Birgisson sýnir fölmálaða hjúkrunarkonubúninga. Á sýningunni eru stílhrein verk eftir þá Sigurð Árna Sigurðsson og Sigtrygg Bjarna Baldvinsson. Og á henni gefur einnig að líta myndir eftir þá JBK Ransu og dúkkumálarannn Jóhann Ludwig Torfason.
    Var fólk ef til vill mætt þarna í ársbyrjun til að kaupa Indígóverk? Og hvaða verk skyldu þá helst hafa freistað? Er hugsanlegt að einhver hafi til dæmis fallið fyrir óþekktum fanga til að hafa uppi á vegg – yfir sófa?

    Litur næturdrauma. Indígóblámi og prúðbúnir boðsgestir. Snýst myndlist ekki fyrst og síðast um innihald? Hafði Indígóbláminn ef til vill náð að smitast yfir á gestina?.

    Allt tekur vissulega enda. Smátt og smátt líður á opnunardaga. Tómum rauðvíns- og hvítvínsglösum fjölgar. Listaverkin verða sýnilegri. Dagsbirtan úti fyrir hefur vaktaskipti við skammdegið, brátt er það næturbláminn einn – sem umlykur okkur öll.